آرامش و وقار
انسانى كه قلبش به نور حق، به ايمان و تسليم گشاده مى‌شود، آرامش و وقار مى‌يابد.
هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدٰادُوا إِيمٰاناً مَعَ إِيمٰانِهِمْ وَ لِلّٰهِ جُنُودُ السَّمٰاوٰاتِ وَ الْأَرْضِ وَ كٰانَ اللّٰهُ عَلِيماً حَكِيماً.او كسى است كه آرامش و سكينه را در دل‌هاى مؤمنان نازل كرد تا ايمانى بر ايمانشان افزوده شود. لشكر آسمان‌ها و زمين از آن خداست و خداوند دانا و حكيم است.
«سكينه» در اصل از مادۀ سكون به معنى آرامش و اطمينان خاطرى است كه هر گونه شك و ترديد و وحشت را از انسان زايل مى‌كند و او را در طوفان حوادث و در برابر سختى‌ها و حمل مسئوليت‌هاى سنگين ثابت قدم مى‌دارد. اين آرامش ممكن است جنبۀ عقيدتى داشته باشد و تزلزل اعتقاد را بر طرف سازد، يا جنبۀ عملى داشته باشد و ثبات قدم و مقاومت و شكيبايى و وقار به انسان بخشد.اين آرامش، اطمينان ناشى از ايمان است كه در قلب مؤمن وارد مى‌شود و به سبب آن، مؤمن قادر به حمل بارهاى سنگين مى‌گردد و در آزمايش‌ها و دشوارى‌هاى امور با قوّت و استوار برخورد مى‌كند.زيرا ياد خدا و غير او را از ياد بردن، دل را گشاده مى‌دارد و آرامش مى‌بخشد و رفتار را با وقار مى‌سازد.اَلَّذِينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللّٰهِ أَلاٰ بِذِكْرِ اللّٰهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ.كسانى كه ايمان آورده‌اند، و دل‌هايشان به ياد خدا مطمئن و آرام است، آگاه باشيد با ياد خدا دل‌ها آرامش مى‌يابد.
آن كه به ايمان شرح صدر يافته است، آرامش مى‌يابد، از اضطراب و بى‌ثباتى آزاد مى‌شود. شرح صدر تجافى از دنيا مى‌آورد و اين امر سبب مى‌شود به خاطر آن چه از دست داده است، اندوهگين نشود و به آن چه دارد دلبستگى پيدا نكند؛ و اين موجب آرامش روحى و وقار و ثبات قدم مى‌شود. چنين كسى در اداره امور دچار تزلزل نمى‌گردد.
منبع:دلشاد تهرانی، مصطفی، سیره نبوی «منطق عملی»، جلد: ۳، صفحه: ۱۹۴، دريا، تهران - ایران، 1383 ه.ش.
