دوش در حلقه ی ما قصه ی مستان تو بود

سخن از معجزه ی حضرت سلطان تو بود

سخن از فاجعه و هجمه ی طوفان بلا

پای پر آبله و کودک عطشان تو بود

دشت لبریز شکوه زنی آشفته ولی

سخن از رایحه ی زلف پریشان تو بود

آنقدر تسنه ی معنا که همه آینه ها

مات و مبهوت نگاه و لب خندان تو بود

به شب حادثه دلدادگی و سرمستی

نه فلک در عجب از خنده ی یاران تو بود

باز در مجلس ما صحبت ناب ملکوت

نغمه ی عشق که رندانه به فرمان تو بود

به جز این دم به فنا رفته همه عمر “فنا”

ای خوش آن دل که همه عمر پریشان تو بود .

شعر از: زینب پوررحمتی